"HİCRİ 6. YÜZYILDA TASAVVUF!

NURCU DİNİN BABASI MAKTUL SÜHREVERDİ´Yİ TANIYALIM:
 

Işıkçılığın kurucusu Şahabettin Sühreverdi (1153-1191)’dir, öteki Sühreverdi’lerden ayırmak için, Öldürülmüş (Maktul) Sühreverdi adıyla anılmaktadır. Henüz otuz üç yaşındayken, Halep’te  Selahattin Eyyubi’nin buyruğuyla öldürülmüştür.

Genç Sühreverdi, Işık düşüncesinde Platon’la Tasavvufu birleştiriyor.

-Gerçekte o da Tasavvuf yolunun yolcularındandır. Ama Bâtıniler gibi, sözcüklerin gizli anlamlarını aramıyor. O, bir düşünce adamıdır. Gerçeğe, sözcük yorumlayarak değil, düşüncesini yoğunlaştırarak varmaya çalışmaktadır. Bunun için de, Tasavvufun sadece yönteminden yararlanıyor (Mükaşefe yöntemi).

-Ona göre felsefe, bir sezgi işidir (İlham vahi, hads).

-Felsefe yapmak, Peygamberlik yapmak demektir.

-İnsan, özvarlığını (Nefsini) eğiterek, yavaş yavaş ve basamak basamak Işığa doğru yükselir.

-İnsan Işığa yaklaştıkça, Işığın aydınlığı artar.

-Sezgi yoluna bir kez girildi mi, gittikçe güçlenir insan.

-Her basamağın aydınlığı, insanı, bir yukardaki basamağın aydınlığına çeker. Böylelikle, Işıklar Işığının (Nur-ül-envar, Tanrı) her anlamı kapsayan büyük aydınlığına ulaşılır.

-Gerçek felsefe, mantık oyunlarına başvurmak değil, böylesine bir sezgi merdivenine tırmanabilmektir.

-Anlamlar âlemi (Âlem-i mana), sözcüklerle anlatılamaz ve mantık oyunlarıyla tanıtlanamaz. İnsanlar, ona, bir başlarına ulaşabilirler. Felsefe, onlara, sadece bu yolu göstermekte yardımcı olabilir.

Şahabettin Sühreverdi, Işık Heykelleri (El heyakilün-nur) adlı yapıtında bu yolları göstermektedir. Sühreverdi’ye göre ruh ve beden diye bir ayrılık yoktur, bunlar aynı şeydir.

-Bütün cisimler gibi beden de yoğun bir karanlıktır. Bu karanlık, Işığa doğru yükseldikçe yoğunluğu erimeye başlar. Sonunda büsbütün aydınlanır, Işık âlemine girer. Bedenler ruh ayrılığı, sanıldığı gibi, bir öz ayrılığı değil, bir derece ayrılığıdır.

Sühreverdi, düşüncesinin bu çizgisinde kişiliğini ortaya koymakta, Platon’dan ayrılmaktadır.

-Platon’a göre cisimler gerçek varlıklar değildir, gerçek olan o cisimlerin ideleridir (soyut kavramlarıdır). Sühreverdi’ye göre ruhlar da, cisimler de gerçektirler. Bunların arasında özde bir ayrılık yoktur. Ruh, tasarlanmış bir kavram, bir ide değil; cismin aydınlanmasıdır.

Sühreverdi, düşüncesinin  bu çizgisinde  Zerdüşt’ten de ayrılmaktadır. Sühreverdi’ye göre;
-Karanlıkla ışık, bir karşıtlık değildir ki aralarında kavga olsun.Karanlık, ışıktan gelmiştir, ışığa dönecektir. Bu, bir zorunluluktur. Kişi, öz varlığını eğiterek, her zaman ışıklanabilir, ruhlaşabilir.

-Ruh, bedenin eğitilmişidir. Yirminci yaşımız, yirminci yaşa vardığından ötürü onuncu yaşımızı ortada bulamaz ki onunla kavgaya tutuşsun. Zerdüşt’e göre karanlık, ışıktan koptuğu halde, aynı özden gelen bir düşmandı. Evrense ışıkla karanlığın savaş alanıydı. İnsanlar, bu savaşa, ışığa yardımcı olarak katılmalıydılar. Aksakallı budalalar, genç düşünürümüzü buralardan yakalayıp fitnelemiş olsalar gerektir. Oysa açık kapı bırakmamak için elinden geleni yapmaktadır.

Sühreverdi konusunu araştırmak istememin en temel sebebi, sadece kendi dönemine olan etkisi değil, hâlâ günümüzde de ışıkcılık, nurculuk şeklinde yansıyan, derin etkilerinin olmasıdır... Sühreverdi´nin İslam’da ruhbanlaşma kültürünün oluşumunun içinde de derin etkilerini görebiliriz. Avarif-ül  Me'Arif (Tasavvufun Esasları) isimli eseri en meşhur eseridir. 63 bölümden oluşur. İçerisinde çok muvahhid cümleler olduğu kadar, okuyup incelerseniz göreceksiniz ki bir sürü de Ruhbaniyet ve Ruhbaniyetin sistemleşmesi yönünde izahatlar vardır. Bu konuda da ebetteki tek tek delillerimizi sunacağız. Ben delille kabul eder, delil ile reddederim. Sühreverdiyle sistemleşen "İşrakilik Felsefesi" üzerinde de yine inceleme yapacak ve reddiyelerimizi sunacağız inşâAllah... Ümmetin kalbini delen-beynini dumura uğratan, fikirlerinin eksenini eflatunu, Platoncu, Aristocu oğlanlara teslim eden, etmeye yeltenen, ümmeti bin sene boyunca mümeyyiz akıldan, delirmiş akla davet eden bu zevatlarla savaşmak ve sarih, sahih akla yeniden ümmeti taşmaya çalışmak her Müslüman için bir onur, bir namus meselesidir! Hem Kitap’a, hem Resulullaha, hem de onlarca nesle İslam maskesiyle iftiralar yağmuru tutanlara sessiz kalanlar, İslami namus bilincinden bi haber olanlardır! Bu ümmet ya Musalar doğurup idam cezaları verecek ya da bin senelik Allah ile aldanmışlığına razı olan "zilletin tasmasıyla" boynunda dolaşmaya devam edecek. Gayretler, çabalar, çalışmalar, inatlar, yürümeler bizden, zaferler, neticeler, başarılar, izzetler, şerefler Allah’tandır...
 

Neue Welt